പച്ച വെളിച്ചം .

ഏകാന്തതയുടെ ഇരുണ്ട മൂലകളിൽ തെളിഞ്ഞ പച്ച വെളിച്ചത്തെ അവൾ സ്നേഹിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയത് ആരുമറിഞ്ഞില്ല....

 പക്ഷെ അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു ,  തോന്നുമ്പോൾ തെളിയുകയും കെടുകയും  ചെയ്യുന്ന ഒരു മായാവെളിച്ചം മാത്രമാണ് അതെന്നും  അതിന് പിന്നിൽ ഇരുട്ടാണ് എന്നും .  എന്നിട്ടും അതിനെ അവൾ സ്നേഹിച്ചത് ,   ആ വെളിച്ചം കൊണ്ട് അവളുടെ ആകാശത്ത്  ആയിരം  സൂര്യചന്ദ്രന്മാരെ  സൃഷ്ടിയ്ക്കാം എന്ന് കരുതിയല്ല.    ആ തിളക്കത്തിന് അവൾ പകർന്ന സ്നേഹത്തിന്റെ അഗാധതയുണ്ടായിരുന്നു.  ആ അഗാധതയിൽ   അവളുടെ  നോവുകളെ ഒന്ന് പകർന്നു വയ്ക്കാനായിരുന്നു.  അതിന്റെ  തോളിൽ അവളുടെ മനസ്സൊന്നു ചാരിവയ്ക്കാനായിരുന്നു.  

ജീവിതം അവൾക്ക് നേരെ പല്ലിളിച്ച് പരിഹസിച്ചപ്പോൾ  രൂപം  കൊണ്ട   ദയനീയമായൊരു  നിസ്സംഗതയിൽ നിന്നും പിറവിയെടുത്തതായിരുന്നു  ആ  പച്ചവെളിച്ചം.  

ഓരോ  തവണയും കെട്ടുപോകുന്ന പച്ചവെളിച്ചത്തെ നോക്കി അവൾ ആത്മനിന്ദയോടെ  ചിരിച്ചത്  ആരുമറിഞ്ഞില്ല.  പക്ഷേ ...  അവൾക്കെല്ലാം അറിയാമായിരുന്നു.