ഈ ഭൂമി ഇപ്പോഴും നല്ലതാട്ടോ.. !
ഇന്നലെ ഒരു കുടുംബസംഗമം. അമ്മവീട്ടില്‍. ഒരു ഉള്‍നാടന്‍ ഗ്രാമം. എന്റെ ശൈശവബാല്യങ്ങള്‍ ചിലവഴിച്ച -- കാപ്പി , കുരുമുളക് , മഞ്ഞള്‍, കശുവണ്ടി , കശുമാമ്പഴം , കച്ചൂലം , ഇഞ്ചി തുടങ്ങിയവയുടെ ആസ്വാദ്യഗന്ധങ്ങളിലൂടെതന്നെ എന്നെ തടവിലാക്കിയ -- മലയോരഗ്രാമം. പിന്നീട് എല്ലാ അവധിയ്ക്കും അമ്മവീട്. അവധി എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ആ രണ്ടു മാസം അമ്മവീട്. അന്ന് മുത്തച്ഛനും മുത്തശ്ശിയും ഉള്ള കാലം. ചിറ്റമാരുടെയും അമ്മാവന്റെയും ഒക്കെ മക്കളും ഞങ്ങളും പിന്നെ അയല്‍പക്കത്തെ കുറെ കുട്ടികളും. അതില്‍ പ്രധാനി ജോര്‍ജ് ആയിരുന്നു. അവന്റെ അനിയത്തി മിനിയും. അടുത്ത വീട്ടിലെയാണ്.
മുത്തച്ഛനും മുത്തശ്ശിയും മരിച്ചു. പഴയ തറവാട് വിറ്റുപോയി .
ഒരിയ്ക്കല്‍ അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ ചുമ്മാ ആ പഴയ വീട് കാണാന്‍ കൊതിയായിട്ട് ഞങ്ങള്‍ - ഞാനും അനിയത്തിയും കൂടി അവിടെ പോയി. അന്നത്തെ വീടിനു ഒരുപാട് മാറ്റം വരുത്തിയിട്ടുണ്ട് അവര്‍. ഒരുപാട് ഓര്‍മ്മകള്‍ ഉറങ്ങുന്നുണ്ട് അവിടെ. ഞാന്‍ അവിടവിടെ നോക്കി തപ്പിത്തിരഞ്ഞു നടന്നു. അന്ന് ഞാന്‍ പതിച്ചു പോന്ന കുഞ്ഞു കാലടികള്‍ അവിടെയെങ്ങാന്‍ ഉണ്ടോ എന്ന് വേവലാതിയോടെ നോക്കി നടന്നു.. ഇല്ല. ഒന്നും കണ്ടില്ല. :(:(:( ... പിന്നെ ഞാന്‍ അവിടെ പോയുമില്ല. എന്നാലും ദൂരെ നിന്നും നോക്കും. ഒരുപാട് മരങ്ങളും പച്ചപ്പും ഉള്ളൊരു സ്ഥലമാണ് ഇപ്പോഴും. തണലോട്തണല്‍. :):):)
ചിറ്റമാര്‍ , അമ്മാവന്‍മാര്‍ തുടങ്ങിയ അടുത്ത തലമുറകള്‍ പുതിയ വീടുകളില്‍. അതില്‍ ഒരു അമ്മാവന്റെ വീട്ടില്‍ വച്ചായിരുന്നു കുടുംബസംഗമം നടന്നത്. ആ പഴയ തറവാടിന്റെ അടുത്തുതന്നെയാണ് എല്ലാരുടെയും വീടുകള്‍. ഞങ്ങളിങ്ങനെ ഓര്‍മ്മകള്‍ അയവിരക്കിയും സംസാരിച്ചും അതിനിടയില്‍ കലാപരിപാടികളും ( അമ്മവീട്ടില്‍ എല്ലാരും കലയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവരായതിനാല്‍ എല്ലാരും കൂടുമ്പോ ഒരു യുവജനോത്സവം തന്നെയാവും :) ) - ആയി അങ്ങനെ ഇരിയ്ക്കുന്നതിനിടയില്‍ അമ്മാവന്റെ മകന്‍ പറയുന്നു, "നമ്മള്‍ എല്ലാരും ഇന്നിവിടെ എത്തും എന്നറിഞ്ഞു ഒരാള്‍ നമ്മളെ കാണാന്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്. "
എല്ലാര്‍ക്കും ആകാംക്ഷ. അത് ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം ജോര്‍ജ് ആയിരുന്നു ! അവനിപ്പോ വല്യ ആളായി . വിദേശത്താണ്, വിവാഹിതനും രണ്ടു കുട്ടികളുടെ പിതാവും ആണ്, നല്ല സാമ്പത്തിക സുരക്ഷിതത്വവും.. പക്ഷെ ...
അവന്‍ വരുന്ന ആ വരവ് കണ്ടപ്പോ എനിയ്ക്ക് കരച്ചില്‍ വന്നു. സത്യമായും കരച്ചില്‍ വന്നു. കൈലിമുണ്ടും മടക്കിക്കുത്തി , കൈയും വീശി ആ ഉള്‍നാടന്‍ ഗ്രാമത്തിന്റെ സ്വന്തം.. ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം ജോര്‍ജായി അവന്‍ വന്നു....
എന്റെ സഹോദരന്‍ കുറെ സംസാരിച്ചു . കുറെ പഴയ ഓര്‍മ്മകള്‍ . പിന്നെ അവന്റെ വരവിനെപ്പറ്റിയും അതിന്റെ സംക്ഷിക്തരൂപം ഇതായിരുന്നു...
" ജോര്‍ജിന്റെ വീട്ടിലാണ് ഇങ്ങനെ അവരുടെയൊരു കുടുംബസംഗമം നടക്കുന്നതെങ്കില്‍ ഒരുപക്ഷെ ഞാന്‍ വിചാരിയ്ക്കും, അവരുടെ വീട്, അവരുടെ കുടുംബം, അവരുടെ ആളുകള്‍, അവരുടെ സംഗമം.. അതിനിടയ്ക്ക് നമ്മള്‍ ചുമ്മാ കേറിച്ചെന്നു അവര്‍ക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കണ്ട എന്ന്. അങ്ങനെ കരുതി ഞാന്‍ ചിലപ്പോ അവിടെ പോകാതിരുന്നെക്കും. എന്നാല്‍ അങ്ങനെയൊന്ന് ചിന്തിയ്ക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ സ്വന്തം വീട്ടിലേയ്ക്ക് വരുന്നതുപോലെ കേറിവന്ന ജോര്‍ജിനെ എന്ട്ര സ്നേഹിച്ചാലാ, എത്ര ആദരിച്ചാലാ മതിയാവുക എന്നറിയില്ല. ജോര്‍ജിനെപ്പോലെ വലിയ മഹത്വമുള്ള മനസ്സിനെ ഇങ്ങനെ ചിന്തിയ്ക്കാന്‍ പറ്റൂ. അവന്റെ മുന്നില്‍ നമ്മളെല്ലാം എത്ര ചെറുതാണ്.. ! ഈ ഗ്രാമം ഇന്നും അതിന്റെ വിശുദ്ധി നഷ്ടമാക്കിയിട്ടില്ല എന്നതിന്റെ തെളിവാണ് ഇത്. "
ഇതായിരുന്നു സഹോദരന്‍ പറഞ്ഞത്.. പഴയ തറവാട്ടില്‍ കയറി ചെല്ലുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ജോര്‍ജിന്റെ വീട്ടില്‍ പോയി ഇരിയ്ക്കാന്‍ തോന്നുന്നു എനിയ്ക്ക് എന്ന് ഞാനും പറഞ്ഞു. ഒക്കെ കേട്ട് സദസ്സില്‍ ജോര്‍ജ് ഇരുന്നു കണ്ണ് തുടയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. .... :(:(:(
ഇന്നലെ നടന്ന ആ കുടുംബസംഗമത്തില്‍ എനിയ്ക്ക് ഏറ്റവും മനസ്സില്‍ തട്ടിയതും ഒരിയ്ക്കലും മറക്കാന്‍ പറ്റാത്തതും ജോര്‍ജിന്റെ വരവും തുടര്‍ന്നുള്ള സംഭവവികാസങ്ങളും ആയിരുന്നു. അവന്‍ കുറെഏറെ നേരം ഞങ്ങളോടൊപ്പം ചിലവഴിച്ചു... ഈ ഭൂമിയില്‍ സ്നേഹം ഒട്ടും നഷ്ടമായിട്ടില്ല കേട്ടോ... :):):):):):)
ഇന്നലെ ഒരു കുടുംബസംഗമം. അമ്മവീട്ടില്‍. ഒരു ഉള്‍നാടന്‍ ഗ്രാമം. എന്റെ ശൈശവബാല്യങ്ങള്‍ ചിലവഴിച്ച -- കാപ്പി , കുരുമുളക് , മഞ്ഞള്‍, കശുവണ്ടി , കശുമാമ്പഴം , കച്ചൂലം , ഇഞ്ചി തുടങ്ങിയവയുടെ ആസ്വാദ്യഗന്ധങ്ങളിലൂടെതന്നെ എന്നെ തടവിലാക്കിയ -- മലയോരഗ്രാമം. പിന്നീട് എല്ലാ അവധിയ്ക്കും അമ്മവീട്. അവധി എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ആ രണ്ടു മാസം അമ്മവീട്. അന്ന് മുത്തച്ഛനും മുത്തശ്ശിയും ഉള്ള കാലം. ചിറ്റമാരുടെയും അമ്മാവന്റെയും ഒക്കെ മക്കളും ഞങ്ങളും പിന്നെ അയല്‍പക്കത്തെ കുറെ കുട്ടികളും. അതില്‍ പ്രധാനി ജോര്‍ജ് ആയിരുന്നു. അവന്റെ അനിയത്തി മിനിയും. അടുത്ത വീട്ടിലെയാണ്.
മുത്തച്ഛനും മുത്തശ്ശിയും മരിച്ചു. പഴയ തറവാട് വിറ്റുപോയി .
ഒരിയ്ക്കല്‍ അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ ചുമ്മാ ആ പഴയ വീട് കാണാന്‍ കൊതിയായിട്ട് ഞങ്ങള്‍ - ഞാനും അനിയത്തിയും കൂടി അവിടെ പോയി. അന്നത്തെ വീടിനു ഒരുപാട് മാറ്റം വരുത്തിയിട്ടുണ്ട് അവര്‍. ഒരുപാട് ഓര്‍മ്മകള്‍ ഉറങ്ങുന്നുണ്ട് അവിടെ. ഞാന്‍ അവിടവിടെ നോക്കി തപ്പിത്തിരഞ്ഞു നടന്നു. അന്ന് ഞാന്‍ പതിച്ചു പോന്ന കുഞ്ഞു കാലടികള്‍ അവിടെയെങ്ങാന്‍ ഉണ്ടോ എന്ന് വേവലാതിയോടെ നോക്കി നടന്നു.. ഇല്ല. ഒന്നും കണ്ടില്ല. :(:(:( ... പിന്നെ ഞാന്‍ അവിടെ പോയുമില്ല. എന്നാലും ദൂരെ നിന്നും നോക്കും. ഒരുപാട് മരങ്ങളും പച്ചപ്പും ഉള്ളൊരു സ്ഥലമാണ് ഇപ്പോഴും. തണലോട്തണല്‍. :):):)
ചിറ്റമാര്‍ , അമ്മാവന്‍മാര്‍ തുടങ്ങിയ അടുത്ത തലമുറകള്‍ പുതിയ വീടുകളില്‍. അതില്‍ ഒരു അമ്മാവന്റെ വീട്ടില്‍ വച്ചായിരുന്നു കുടുംബസംഗമം നടന്നത്. ആ പഴയ തറവാടിന്റെ അടുത്തുതന്നെയാണ് എല്ലാരുടെയും വീടുകള്‍. ഞങ്ങളിങ്ങനെ ഓര്‍മ്മകള്‍ അയവിരക്കിയും സംസാരിച്ചും അതിനിടയില്‍ കലാപരിപാടികളും ( അമ്മവീട്ടില്‍ എല്ലാരും കലയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവരായതിനാല്‍ എല്ലാരും കൂടുമ്പോ ഒരു യുവജനോത്സവം തന്നെയാവും :) ) - ആയി അങ്ങനെ ഇരിയ്ക്കുന്നതിനിടയില്‍ അമ്മാവന്റെ മകന്‍ പറയുന്നു, "നമ്മള്‍ എല്ലാരും ഇന്നിവിടെ എത്തും എന്നറിഞ്ഞു ഒരാള്‍ നമ്മളെ കാണാന്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്. "
എല്ലാര്‍ക്കും ആകാംക്ഷ. അത് ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം ജോര്‍ജ് ആയിരുന്നു ! അവനിപ്പോ വല്യ ആളായി . വിദേശത്താണ്, വിവാഹിതനും രണ്ടു കുട്ടികളുടെ പിതാവും ആണ്, നല്ല സാമ്പത്തിക സുരക്ഷിതത്വവും.. പക്ഷെ ...
അവന്‍ വരുന്ന ആ വരവ് കണ്ടപ്പോ എനിയ്ക്ക് കരച്ചില്‍ വന്നു. സത്യമായും കരച്ചില്‍ വന്നു. കൈലിമുണ്ടും മടക്കിക്കുത്തി , കൈയും വീശി ആ ഉള്‍നാടന്‍ ഗ്രാമത്തിന്റെ സ്വന്തം.. ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം ജോര്‍ജായി അവന്‍ വന്നു....
എന്റെ സഹോദരന്‍ കുറെ സംസാരിച്ചു . കുറെ പഴയ ഓര്‍മ്മകള്‍ . പിന്നെ അവന്റെ വരവിനെപ്പറ്റിയും അതിന്റെ സംക്ഷിക്തരൂപം ഇതായിരുന്നു...
" ജോര്‍ജിന്റെ വീട്ടിലാണ് ഇങ്ങനെ അവരുടെയൊരു കുടുംബസംഗമം നടക്കുന്നതെങ്കില്‍ ഒരുപക്ഷെ ഞാന്‍ വിചാരിയ്ക്കും, അവരുടെ വീട്, അവരുടെ കുടുംബം, അവരുടെ ആളുകള്‍, അവരുടെ സംഗമം.. അതിനിടയ്ക്ക് നമ്മള്‍ ചുമ്മാ കേറിച്ചെന്നു അവര്‍ക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കണ്ട എന്ന്. അങ്ങനെ കരുതി ഞാന്‍ ചിലപ്പോ അവിടെ പോകാതിരുന്നെക്കും. എന്നാല്‍ അങ്ങനെയൊന്ന് ചിന്തിയ്ക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ സ്വന്തം വീട്ടിലേയ്ക്ക് വരുന്നതുപോലെ കേറിവന്ന ജോര്‍ജിനെ എന്ട്ര സ്നേഹിച്ചാലാ, എത്ര ആദരിച്ചാലാ മതിയാവുക എന്നറിയില്ല. ജോര്‍ജിനെപ്പോലെ വലിയ മഹത്വമുള്ള മനസ്സിനെ ഇങ്ങനെ ചിന്തിയ്ക്കാന്‍ പറ്റൂ. അവന്റെ മുന്നില്‍ നമ്മളെല്ലാം എത്ര ചെറുതാണ്.. ! ഈ ഗ്രാമം ഇന്നും അതിന്റെ വിശുദ്ധി നഷ്ടമാക്കിയിട്ടില്ല എന്നതിന്റെ തെളിവാണ് ഇത്. "
ഇതായിരുന്നു സഹോദരന്‍ പറഞ്ഞത്.. പഴയ തറവാട്ടില്‍ കയറി ചെല്ലുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ജോര്‍ജിന്റെ വീട്ടില്‍ പോയി ഇരിയ്ക്കാന്‍ തോന്നുന്നു എനിയ്ക്ക് എന്ന് ഞാനും പറഞ്ഞു. ഒക്കെ കേട്ട് സദസ്സില്‍ ജോര്‍ജ് ഇരുന്നു കണ്ണ് തുടയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. .... :(:(:(
ഇന്നലെ നടന്ന ആ കുടുംബസംഗമത്തില്‍ എനിയ്ക്ക് ഏറ്റവും മനസ്സില്‍ തട്ടിയതും ഒരിയ്ക്കലും മറക്കാന്‍ പറ്റാത്തതും ജോര്‍ജിന്റെ വരവും തുടര്‍ന്നുള്ള സംഭവവികാസങ്ങളും ആയിരുന്നു. അവന്‍ കുറെഏറെ നേരം ഞങ്ങളോടൊപ്പം ചിലവഴിച്ചു... ഈ ഭൂമിയില്‍ സ്നേഹം ഒട്ടും നഷ്ടമായിട്ടില്ല കേട്ടോ... :):):):):):)
