ഇങ്ങനെയും ഒരാൾ ! ( അനുഭവക്കുറിപ്പ് . )

"നിന്റെ   കഥ   പ്രസിദ്ധീകരിയ്ക്കുന്നോ?  നീയാരെടാ   കഥയെഴുതാൻ ? "
ചോദ്യകർത്താവ് പൊട്ടിച്ചിരിയ്ക്കുകയാണ് .    പ്രിയ സുഹൃത്തിനോടാണ്   ചോദ്യം.    ചോദ്യകർത്താവ്   ആരെന്നറിയോ ?   നമ്മുടെ  പ്രശസ്ത   എഴുത്തുകാരൻ  കാക്കനാടൻ !    ചോദിച്ചത് ,  നമ്മുടെ  പ്രിയപ്പെട്ട എഴുത്തുകാരൻ   എം.പി.നാരായണപിള്ളയോട് .(രണ്ടുപേരുടെയും   യൗവ്വനകാലത്താണ് )

അദ്ദേഹം   ഈ ചോദ്യം ചോദിച്ചതിന്   അദ്ദേഹത്തിൻറെ  വിശദീകരണം   കേൾക്കൂ...  കാക്കനാടന്റെ   വാക്കുകളിൽ....

"അന്ന്  മാതൃഭൂമിയിൽ   കഥ  അച്ചടിയ്ക്കുക   എന്നുപറഞ്ഞാൽ   വല്യ  ഗമയാണ് .    ഞാനാണ്  ആദ്യം  കഥയെഴുതാൻ   തുടങ്ങിയത് .    എന്നാൽ   എന്റെ   കഥ   മാതൃഭൂമിയിൽ   അച്ചടിയ്ക്കുന്നതിന്   മുന്നേ   അവൻ്റെ   കഥ   അച്ചടിച്ചു ..!   എനിയ്ക്ക്  അസൂയയായി .   അലമ്പൻ !   അവനാരാ   കഥയെഴുതാൻ ? "

സ്നേഹത്തോടെയുള്ള   ഈ കലഹം   അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ   കൊതിപ്പിയ്ക്കുന്നതാണ് ...  അല്ലെ? 

എം.പി.നാരായണപിള്ളയ്ക്ക്   കഥയെഴുതാൻ   പ്രചോദനം   കൊടുത്തത്   കാക്കനാടനായിരുന്നു.   ആദ്യമായി എഴുതിയ   രണ്ട്   കഥകൾ   വെളിച്ചം   കാണാതെ  പോയി.   മൂന്നാമത്   എഴുതിയ   'കള്ളൻ '   എന്ന  കഥയാണ്   മാതൃഭൂമിയിൽ   അച്ചടിച്ച്  വന്നത് .    അതാണ്   എം.പി നാരായണപിള്ളയുടെ ,   അച്ചടിയ്ക്കപ്പെട്ട   ആദ്യ കഥ. 

തലേ   ആഴ്ച ,   സ്ഥിരം   മാതൃഭൂമി  വാങ്ങുന്ന   കടയിൽ ,  വാരിക   വാങ്ങാൻ   ചെന്ന   കാക്കനാടൻ ,   അത്  വെറുതെ   മറിച്ച്  നോക്കിയപ്പോൾ ,    അടുത്ത   ലക്കം   എം.പി. യുടെ   'കള്ളൻ'  എന്ന  കഥ   പബ്ലിഷ്   ചെയ്യുന്നു   എന്ന  പരസ്യം  കണ്ട് ,    അസൂയ   മൂത്ത് ,   അദ്ദേഹം  വാരിക   വാങ്ങാതെ   തിരിച്ചുപോന്നു   എന്നൊക്കെ   രസകരമായി   എന്റെ അച്ഛൻ   പറയുന്നത്   കേട്ടിട്ടുണ്ട്.

എം.പി.നാരായണപിള്ള.... 

നാട്ടുകാരുടെയും   വീട്ടുകാരുടെയും   കൂട്ടുകാരുടെയും   നാണപ്പൻ .   എനിയ്ക്ക് അദ്ദേഹം   പിതൃതുല്യൻ .   എംപി നാരായണപിള്ള  എന്ന   സാഹിത്യകാരൻ   എന്നതിലുപരി ,    നാണപ്പൻ   എന്ന  വ്യക്തിയെ   ആണ്   ഞാനിവിടെ   പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത്.    എനിയ്ക്ക്   നേരിട്ട്   അറിയാവുന്നതും,   വാമൊഴിയിലൂടെ  കിട്ടിയതുമായ    കുറെ   കാര്യങ്ങൾ...

എന്റെ   ചെറുപ്രായത്തിൽ   എനിയ്ക്കദ്ദേഹത്തോട്   സ്നേഹത്തേക്കാൾ അധികം   ഭയഭക്തിബഹുമാനമായിരുന്നു .    കണ്മുന്നിലുണ്ടായിട്ടും  എന്റെ   കോളേജ് പ്രായത്തിലാണ്   എനിയ്ക്കദ്ദേഹത്തെ   കൂടുതൽ  മനസ്സിലാക്കാനായത്   എന്ന് തോന്നുന്നു.    ആ  സമയം ,   അദ്ദേഹം  കുടുംബസമേതം   ബോംബെയിലായിരുന്നു.   എന്റെ പഠനങ്ങളുമായി   ഞാനും  തിരക്കിൽ.

നമ്മെ  വളരെ  അടുപ്പിച്ച്   നിർത്തുന്നതാണ്   അദ്ദേഹത്തിൻറെ   ഭാഷ .    എന്നാൽ   പരുഷവും .   ആ  പാരുഷ്യത്തിന്റെ   സൗന്ദര്യമാണ്   എന്നെ ആകർഷിച്ചതും .   

ഒരു സംഭവം   കേൾക്കൂ ...

അദ്ദേഹത്തിൻറെ     നോവലായ  'പരിണാമം'  എന്ന  പുസ്തകത്തിന്   കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമിയുടെ   അവാർഡ്   പ്രഖ്യാപിച്ചു .  അദ്ദേഹത്തിൻറെ   ആദ്യ   അവാർഡായിരുന്നു  അത് .   എന്നാൽ   അദ്ദേഹം  ആ അവാർഡ്  തുക   നിഷേധിച്ചു   എന്ന് തന്നെയല്ല ,   പൗരന്റെ   നികുതിപ്പണം   ഉപയോഗിച്ച്  ഇത്തരം   അവാർഡുകൾ   നൽകാൻ   സാഹിത്യ   അക്കാദമിയ്ക്കോ   സർക്കാരിനോ   അവകാശമില്ലെന്നും ,   പണം   ട്രഷറിയിൽ   തിരിച്ചടച്ച്   വിവരം   അറിയിച്ചാൽ,   താൻ   വന്ന്  പ്രശസ്തിപത്രം   ഏറ്റുവാങ്ങിക്കൊള്ളാമെന്നും   അദ്ദേഹം   അക്കാദമിയെ   അറിയിച്ചു !  
ഭാഗികമായി   അവാർഡ്  നൽകാനാവില്ല   എന്നതായിരുന്നു  അക്കാദമിയുടെ   തീരുമാനം.   അതിനാൽ   അവാർഡ്  നിശ്ചയം   റദ്ദാക്കുകയാണുണ്ടായത് .   (ഈ  സംഭവം   വളരെ  വിവാദങ്ങൾക്ക്   വഴിയൊരുക്കി.)

ഇതാണ്   എം.പി.നാരായണപിള്ള..!   എന്നും  സ്വന്തം  ശരികളിലൂടെ മാത്രം   സഞ്ചരിച്ച   സ്നേഹമുള്ള   നിഷേധി !

"ഇങ്ങനെ   പറയണമെങ്കിൽ ,  നാരായണപിള്ളയിൽ   ഒരു  നാറാണത്ത് ഭ്രാന്തൻ  ഉണ്ടായിരിയ്ക്കണമല്ലോ "     എന്ന്   സുകുമാർ അഴിക്കോട് .

ഈ  സംഭവത്തെത്തുടർന്ന്   നാരായണപിള്ളയോടുള്ള   സ്നേഹാദരങ്ങൾ   മൂലം ,  സുകുമാര അഴിക്കോട് ,  തന്റെ  സാഹിത്യ അക്കാദമി  അവാർഡുകൾ   തിരിച്ചേൽപ്പിച്ചു .    അക്കാദമിയിലെ   മറ്റു    വിശിഷ്ടഅംഗങ്ങളായ   ശ്രീ തകഴിയും   ശ്രീ ബഷീറുമൊക്കെ   അഴിക്കോട് മാഷിനെ   തള്ളിപ്പറയുകയും ,   ശ്രീ  തോപ്പിൽ ഭാസി  നിശിതമായി   വിമർശിയ്ക്കുകയും  അഴിക്കോട് മാഷ്  തന്റെ  സാഹിത്യ അക്കാദമി വിശിഷ്ടഅംഗത്വം   ഉപേക്ഷിയ്ക്കുകയും   ചെയ്തു.   അന്ന്   അതെല്ലാം   വിവാദങ്ങൾ   സൃഷ്ടിയ്ക്കുകയും  മാധ്യമങ്ങൾ   ഏറെ   ആഘോഷിയ്ക്കുകയും  ചെയ്തതാണ്.

അദ്ദേഹത്തിലെ   എഴുത്തുകാരനെയും   വ്യക്തിയെയും   ഞാൻ  ഒരുപോലെ   ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .   ലാളിത്യമാർന്ന   ഭാഷ കൊണ്ട്   വായനക്കാരന്റെ   മനസ്സിലേയ്ക്ക്    സന്നിവേശിച്ച   ഈ  കഥാകാരൻ ,   ജീവിതത്തിന്റെ   പുറമ്പോക്കുകളിൽ നിന്നാണ്   കഥാപാത്രങ്ങളെ   കണ്ടെടുത്തത് .    ആരുടേയും   ശ്രദ്ധയിൽപ്പെടാതെ പോകുന്ന   ദയനീയരായ   മനുഷ്യരുടെ   ജീവിത പ്രതിസന്ധികളാണ്   അദ്ദേഹത്തിന്റെ   കഥകൾക്ക്   പാത്രീഭവിച്ചത് .    

"  ഈ   കഥ   എനിയ്ക്കെഴുതാൻ   കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന്,   നാരായണപിള്ളയുടെ   കഥകൾ   വായിച്ച്   പലപ്പോഴും  ഞാൻ അസൂയപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട് "       എന്ന്  എം.റ്റി.വാസുദേവൻ നായർ .

വളരെ   കുറച്ച്   കഥകളേ   അദ്ദേഹം   എഴുതിയുള്ളൂ.   ഏകദേശം   അൻപതോളം   കഥകൾ   എന്നാണെന്റെ   തോന്നൽ.    കഥാരചനയുടെ  പതിവ് വ്യാകരണം   തെറ്റിച്ച് ,   കാലാതിവർത്തിയായ  ആധുനികതയുടെ   കരുത്ത്  പകർന്ന   ഏതാനും   കഥകൾ.    കഥ   വന്ന്   വിളിച്ചപ്പോൾ   മാത്രം   കഥയെഴുതി.    അല്ലാത്തപ്പോൾ   മറ്റു പലതും   എഴുതി . ( വാരികകളിൽ  പങ്‌ക്തി  എഴുതിയിരുന്നു അദ്ദേഹം .)

കഥാരചനയുടെ   പ്രൊഫഷണലിസം   തൊട്ടുതീണ്ടാത്ത  വല്ലാത്തൊരു   അച്ചടക്കം   ആണിതെന്ന്   എനിയ്ക്ക്   പലപ്പോഴും  തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.    പക്ഷേ   എന്തെഴുതിയാലും ,  അല്പമൊരു   ചിരിയോടെയല്ലാതെ   നമുക്കത്   വായിച്ച്  തീർക്കാനുമാവില്ല !    സംസാരിയ്ക്കുമ്പോഴും   അങ്ങനെതന്നെ.   തുടക്കം മുതൽ  ഒടുക്കം   വരെ  നമ്മൾ   ചിരിച്ചുകൊണ്ടേയിരിയ്ക്കും . 

പി.വി.കുര്യാക്കോസ്   എന്ന   നാടകകൃത്തിന്റെ ,  'കുറ്റവാളികൾ '    എന്ന   നാടകം  പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയ   കാലത്ത് ,    നാരായണപിള്ള    'ഭൂതദയ'    എന്നൊരു   കഥയെഴുതി.   രണ്ടിലേയും  ആശയം  ദയാവധം   ആയതിനാൽ,   അവർ  രണ്ടുപേരും   കൂടിയിരുന്ന്   ഈ  വിഷയത്തെക്കുറിച്ച്   നീണ്ടൊരു  ചർച്ച  നടത്തി.   അവസാനം   നാരായണപിള്ളയുടെ   ചോദ്യം..

" തനിയ്ക്കിപ്പോ   എന്താ   വേണ്ടത് ?   ചാവണോ ?"

"വേണം.   ഇപ്പോഴല്ല,   ജീവിതം   പ്രയോജനരഹിതം   എന്ന് തോന്നുമ്പോൾ   മരിയ്ക്കാനുള്ള   സ്വാതന്ത്ര്യം   വേണം."

" വിഷമിയ്ക്കണ്ട .   ആരെക്കൊണ്ടെങ്കിലും  ഒരു  പോസ്റ്റ്   കാർഡെഴുതി   എന്നെ  അറിയിച്ചാൽ   മതി.   ഞാൻ  വന്ന്   തന്നെ   കൊന്നുതരാം "

അവഗണിയ്ക്കാനാവാത്ത   രസികത്വം ..!

കുട്ടപ്പൻ ചേട്ടനെപ്പറ്റി  ( നാരായണപിള്ളയുടെ അച്ഛൻ )   നമ്മളാരെങ്കിലും   നാല് വരി  നല്ലതെഴുതിയാൽ ,   അവൻ  അതിനും എതിരെഴുതും ".

പി.ഗോവിന്ദപ്പിള്ള ,   നാരായണപിള്ളയെ  ഇങ്ങനെ  ഒറ്റ  വാചകത്തിൽ   സംഗ്രഹിച്ചു .   

എങ്ങനെ   പറയാതിരിയ്ക്കും ?    സ്വന്തം   അച്ഛനെ   ഈ  മകൻ   പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത്   നോക്കൂ...

" തൃകാല ജ്ഞാനിയായ  അബ്‌കാരി .    നല്ല   കൈപ്പുണ്യം .   സ്വന്തം   കൈ   കൊണ്ട്   ആർക്കൊക്കെ   മദ്യം   ഒഴിച്ചുകൊടുത്തിട്ടുണ്ടോ   അവരൊക്കെ   മദ്യപരായി.   അവരിൽ   ഒട്ടുമുക്കാലിനും   മഹോദരം   വന്നു..."

കേവലം   കുസൃതിയ്ക്ക്   വേണ്ടി   ഇത്ര   യുക്തിസഹമായി   നുണ   പറയാനുള്ള  കഴിവ്   എത്ര  പേർക്കുണ്ടാവും ? 

ഒരിയ്ക്കൽ   കണ്ട് ,   രണ്ടു വാക്കുരിയാടിയാൽ ,   നമ്മളെ   അദ്ദേഹം   ഹൃദിസ്ഥമാക്കും.   ഒരിയ്ക്കൽ   പരിചയപ്പെട്ടാൽ   ആജീവനാന്തം  സുഹൃത്താവും.    നമ്മളേപ്പറ്റി   നമ്മളറിയാത്ത   പലതും   അദ്ദേഹം   കണ്ടുപിടിയ്ക്കും.   കഥയ്ക്ക്  ഉതകുന്നതൊക്കെ   ഓർത്ത് വയ്ക്കുകയും ചെയ്യും.   

'നാരായണസൂക്തങ്ങൾ '    എന്ന്   എല്ലാവരും തമാശയോടെ  പറയാറുള്ള,   അദ്ദേഹത്തിൻറെ  ചില   കാഴ്‌ചപ്പാടുകൾ   ഉണ്ട്.  കേൾക്കണോ ?   വളരെ   രസമാണ്...

1 - ഈ  വല്യ   ലോകത്ത്   ഞാനാരുമല്ല.   

2 -ആരുമല്ലെന്ന്   ബോദ്ധ്യമായപ്പോൾ ,   സദാ   അലമ്പുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കാനുള്ള   മൗലികാവകാശം   എനിയ്ക്ക്  കിട്ടി.   

3 -മറ്റുള്ളവരെ മാത്രമല്ല  , അവനവനേയും  വെറും  കഥാപാത്രമായിക്കണ്ട്   കൈകാര്യം  ചെയ്യണം.   

4 -മനസ്സിന്റെ മലിനീകരണത്തെ  പേടിയ്ക്കണം.   നമ്മുടെ മനസ്സ്  മലിനീകരിയ്ക്കാൻ ശ്രമിയ്ക്കുന്ന മനുഷ്യരെ അകറ്റി നിർത്തണം.  

5 -  ആരെയും  ഗുരുവാക്കാൻ ശ്രമിയ്ക്കരുത്,  ആരുടേയും  ഗുരുവാകാനും ശ്രമിയ്ക്കരുത് .

6 - ശത്രുവിനെ  സംഹരിയ്ക്കരുത്.  ക്ഷമയോടെ  കാത്തിരുന്ന് ,  തരം   കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ  സുഖിപ്പിച്ചും , ദുഖിപ്പിച്ചും , കറക്കിയും  തിരിച്ചും  അവനെ ഒരു പരുവമാക്കണം.  ജീവിതം പിന്നെ ഒരിയ്ക്കലും ബോറടിയ്ക്കില്ല.

7 - ഒന്നും മോഹിയ്ക്കരുത്. പണമോ പ്രശസ്തിയോ ഒന്നും.   (പക്ഷെ  എഴുതിയതിന്റെ  കാശ്  തരാതിരുന്നാൽ , ടി  തുകയുടെ   ഇരട്ടി  നഷ്ടം  ആ ദുഷ്ടന്   ഉണ്ടാക്കി വയ്ക്കണം.)

8 - കൊടുക്കുന്നതാണ്  കിട്ടുന്നതിനേക്കാൾ  സുഖം.

9 - അവനവനെ ഒരിയ്ക്കലും  ഗൗരവമായിട്ടെടുക്കരുത് .

ഇനിയും ഉണ്ട് ഏറെ ... എഴുതിയാൽ തീരാത്തത്ര  .   തമാശയും   കാര്യവും  ഒത്തുചേർന്നത് ...  പലതും  ഞാൻ ഓർത്തുവയ്ക്കുകയും  എന്റെ മനസ്സിൽ എഴുതിച്ചേർക്കുകയും   ചെയ്തു .    

ഒടുവിൽ  ...  ഇങ്ങനെ കുറെ അക്ഷരങ്ങൾ അവശേഷിപ്പിച്ച്   അദ്ദേഹം  പോയി...  വളരെ   നേരത്തെതന്നെ ... 

പ്രമേഹരോഗിയായിരുന്നു .    നാളുകൾ   പോകെ   ഹൃദയവും   തകരാറിലായി .   

"സ്വയംചികിത്സയാണ്   അവനെ    ചതിച്ചത് "    എന്ന്  പി.കെ.വി .

ആര്   പറഞ്ഞാലും  കേൾക്കില്ലായിരുന്നു.    ഇന്റർനെറ്റ്   മുഖാന്തിരം   എവിടുന്നെങ്കിലും ( മിയ്ക്കവാറും  വിദേശത്ത് നിന്നും)   ഒരു ഉപദേശം  തേടും.    അതിന്റെ   മറുപടിയുടെ   പ്രിന്റ് ഔട്ട്   എടുത്ത്   സ്വയം  ചികിത്സയ്ക്കും. 

മൗനവൃതം   അദ്ദേഹത്തിൻറെ  ഒരു  ചികിത്സാരീതിയായിരുന്നു .   ആറ്   മാസക്കാലമൊക്കെ   വൃതമെടുത്തുകളയും .    ഊർജ്ജനഷ്ടം   തടയുന്നു   എന്നതാണത്രേ  അതിന്റെ  ഗുണം.    അടുത്ത   എഴുത്തിനായുള്ളൊരു    ധ്യാനം   എന്ന് പലപ്പോഴും  എനിയ്ക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട് . 

"അവൻ   മൗനവൃതത്തിലാണ്   ,    ഇപ്പൊ  വിളിച്ചാൽ   ഫോണിൽ   കിട്ടില്ല "     എന്ന്  എന്റെ  അച്ഛൻ   ചിലപ്പോഴൊക്കെ   പറയുന്നത്   കേട്ടിട്ടുണ്ട് .

പക്ഷേ   അദ്ദേഹത്തിൻറെ  ഈ  മൗനവൃതം  കുടുംബത്തേയും   സുഹൃത്തുക്കളെയുമൊക്കെ   വളരെ   വിഷമിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് .   സ്വന്തം അമ്മയുടെ  മരണസമയത്തും   അദ്ദേഹം   മൗനവ്രതത്തിലായിരുന്നു .   ആ  സമയത്ത്  മാത്രമാണ്  എന്ന് തോന്നുന്നു ,   അദ്ദേഹം  വൃതം  മുറിച്ച്   നാട്ടിൽ   വന്നത്.    

സ്വന്തം   മരണസമയത്തും   അദ്ദേഹം  മൗനവൃതത്തിലായിരുന്നു .... 

 തനിയ്ക്ക്   ചുറ്റും   വാചാലമായി   സ്പന്ദിച്ചു നിൽക്കുന്ന   നിശ്ശബ്ദതയെ   തൊട്ടറിഞ്ഞ്   അദ്ദേഹം   പോയി ...... 

വെറുതെ  ഞാൻ   ചിന്തിച്ചുനോക്കും ..

ശരിതെറ്റുകളെ    കവച്ചുവച്ച്  ,   ഒറ്റയാന്റെ   ശീലങ്ങളും ,   തലതിരിഞ്ഞ   തത്വശാസ്ത്രങ്ങളുമായി   വിവാദങ്ങൾക്ക്   വഴിമരുന്നിട്ട്  ,   മുണ്ടും   മാടിക്കുത്തി ,  കുസൃതിച്ചിരിയുമായി ,   ഗ്രാമത്തിന്റെ   ഏതെങ്കിലുമൊരു   നാട്ടിടവഴിയിലൂടെ ,  സ്നേഹം നിറഞ്ഞ  ആ  നിഷേധി    നടന്നുവരുന്നുണ്ടാകുമോ  ???   

അങ്ങനെയൊന്ന്   വന്നെങ്കിൽ...  എനിയ്ക്ക്   ഒരുപാട്  കാര്യങ്ങൾ   ചോദിച്ച്   പഠിയ്ക്കാനുണ്ടായിരുന്നു ...

കുടുംബവൃക്ഷങ്ങളുടെ   തായ്‌വേരുകൾ   ഇങ്ങനെ   ഒന്നൊന്നായി  പൊള്ളിയടരുമ്പോൾ ,    വളർന്നതും   വളരാത്തതും   വളർച്ച  മുരടിച്ചതുമായ   എത്രയോ   ഇലകൾ   കണ്ണീർ   പൊഴിയ്ക്കുന്നുണ്ടാവണം...   ഇല്ലേ ?


                                   -----   പ്രണാമം ------