അരൂപികളുടെ ആകാശം . (കഥ)

" മരിച്ച  സ്വപ്നങ്ങളെയും  മരിയ്ക്കാത്ത  സ്മരണകളേയും  അടക്കം ചെയ്ത് ,  ഞാനെന്റെ  മനസ്സിൽ തീർത്ത  പ്രണയത്തിന്റെ  ശവകുടീരം.."

ആ തുണ്ടുകടലാസിൽ  അക്ഷരങ്ങൾ   കരയുകയാണോ  എന്നയാൾ സംശയിച്ചു..  പ്രണയത്തിൻ്റെ  മുറിഞ്ഞ  ആത്മാവിനെ ചുരുക്കിയടുക്കി  ഒരു തുണ്ടുകടലാസില്‍  ഒതുക്കിയ നേരം അവളെത്ര  നൊന്തുകാണുമെന്നോര്‍ത്തപ്പോ,  മനസ്സ് വിറച്ചത്, മാഞ്ഞുപോയ  നാളുകളുടെ  ഓര്‍മ്മകള്‍  നനവാര്‍ന്നിട്ടാകും  എന്നയാള്‍  ആശ്വസിച്ചു...

കണ്ണീരിനേക്കാള്‍  നോവുന്ന  വാക്കുകളെ  ഗര്‍ഭം ധരിച്ച  ഒരു കൊച്ചു താജ്മഹല്‍ ,  ശിലപോലെ  ഉറഞ്ഞുപോയൊരു  മഹാമൗനം  പോലെ ,  അവളയച്ച സമ്മാനപ്പെട്ടിയിലിരുന്ന്  അയാളെ  ആര്‍ദ്രമായി  നോക്കി...  ആ നോട്ടത്തില്‍   ഒരുപാട് കഥകളുണ്ടായിരുന്നു.   അരൂപികളുടെ ആകാശത്തിന്റെ കഥ...  അരൂപികളുടെ  ആകാശത്ത്  സംവദിയ്ക്കുന്നതിന്റെ  നോവുകള്‍  പേറുന്ന  അജ്ഞാതരൂപങ്ങളുടെ കഥ...

അയാള്‍   ചെവിയോര്‍ത്തു....

" അടുക്കളക്കിളിവാതിലിന്‍റെ ചില്ലിലൂടെ പുറത്തേയ്ക്ക്  നോക്കുമ്പോള്‍   കാണുന്ന  ഒരു തുണ്ട് വെളുപ്പ്‌...  അതാണ്‌  എന്റെ  ആകാശം.   അരൂപികളുടെ   ആകാശത്തെ   നോവുന്ന ആത്മാക്കളുടെ കൂട്ടത്തില്‍   ഞാനുമുണ്ട്..."

അയാള്‍ക്കൊന്നും   മനസ്സിലായില്ല..  ആ  മാര്‍ബിള്‍ ശില്‍പ്പത്തിനുള്ളില്‍  അവളുണ്ടോ ?  ഹേയ്..  അതൊരു  ശവകുടീരമല്ലേ...  നൂറ്റാണ്ടുകളായി  മരിച്ച  പ്രണയങ്ങളുടെ   മുറിവേറ്റ  ആത്മാക്കള്‍   വസിയ്ക്കുന്നിടം..

" ഏതോ അത്തക്കളത്തില്‍  വീണു കരിഞ്ഞുപോയ  നിന്‍റെ വയല്‍പ്പൂവിനെ  ഓര്‍ത്ത്  നീയിനി  വേദനിയ്ക്കരുത്...  ധര്‍മ്മാനുഷ്ടാനങ്ങള്‍ക്ക്  വേണ്ടി  നമ്മള്‍   വലിച്ചെറിഞ്ഞ   നമ്മുടെ  പ്രണയം .. ഇതാ  ഈ  ശില്‍പത്തില്‍.  ഇത് നീയെടുത്തുകൊള്ളുക ..  പ്രണയത്തിന്റെ   ആത്മാവിനെ   നീ  സൂക്ഷിച്ചുവയ്ക്കുക..  ജന്മങ്ങള്‍ താണ്ടി  വീണ്ടും  ഞാന്‍ നിന്‍റെ അടുത്തെത്തുംവരെ ..  "

അയാള്‍  കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ചു..   മനസ്സ്  നനഞ്ഞ്  കണ്ണിലെത്തിയ   തുള്ളികള്‍  താഴോട്ടൊഴുകി  സ്വാതന്ത്ര്യം ആഘോഷിച്ചു..  താജ്മഹല്‍  അയാള്‍  നെഞ്ചോടടുക്കിപ്പിടിച്ചിരുന്നു ..  അതാരെങ്കിലും  തട്ടിയെടുത്ത്  നശിപ്പിയ്ക്കുമോ   എന്ന്   ഭയന്നിട്ടെന്നപോലെ..

എന്‍റെ... എന്‍റെ  സ്വന്തം താജ്മഹല്‍ ..  അരുത്... തകര്‍ക്കരുത്... എന്‍റെ.. എന്‍റെ...

അയാള്‍ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു....